Bir gün içimden gittin, anladım. Nereye gittiğin değildi önemli olan...

Kiminle gittiğin, hangi havayı soluduğun, hangi şehrin,
hangi sokağında
yürüdüğün önemli değildi. Sen içimden gitmiştin...
İçimde ne varsa bana ait,
seninle gitmişti.

Renklerim, ruhumdaki yaz, güneşim gitmişti.



“Bana kalan,
Beni kalansız bölen bu şehir.
Ah! bu şehir,
yalan şehir”

demek isterdim; ama yalan olan sendin.
Benim
yarattığım, inanmak için yıllarımı harcadığım kocaman bir yalandın sen.

Gerçek olduğunu gördüm.
Sen gittin...

Aslında içimden giden
sevgili değildi. Ben sadece,
yalanıma inanmıştım. O, gerçekti...
Aşk
bitmişti. Düşünüyorum da acaba aşk, ruhumuzun derinliklerinde yaratılan koca bir
yalan mı? Şiirde, müzikte ya da sözde, nerede aşk varsa orada bir de yalan yok
mu? Aşk ve yalan, güzel ile çirkin, iyi ile kötü gibi birbirini besleyen,
değiştiren ve dönüştüren; biri olmadan diğeri varolamayan ya da anlamsız kalan
evrimin temel dinamiklerinden ikisi olabilir mi? Ya da aşk, yalana sesdeş mi?
“Seni seviyorum” derken, aslında içimizde yarattığımız en güzel yalana övgüler
mi düzüyor, kendimize olan hayranlığımızı mı dile getiriyoruz?

“Bir gün
içimden gittin, anladım.”


Aşk, uydurduğumuz en güzel yalan! Ve aşk,
yalan varsa aşktı.

İnsanın doğasında var. Doğrular ne kadar da az
cezbeder bizi.
Yasaklı ya da yanlış ne varsa, yaptıklarımız hanesine yazmak
isteriz.
Durduralamaz bir dürtüdür bu. Yalanı bazen istem dışı kullanırız.

Söyleyen biz değilizdir ama, söyleten ta kendimizdir.

İçimizdeki
yasaklı kimliktir O:

Mülkiyet duygusu ve egosu olağanüstü gelişmiş;
ihtiraslı, doyumsuz ve aşka her
zaman hazır. Pembedir, mavidir ve daha çok
kırmızı.
Cıvıl cıvıldır, yerinde duramaz. Yaz gibidir: Islak ve sıcak.

Zaafları vardır, yasak ve güzel olan herşeye. O cennetteki en güzel meyveyi
tadan, ilk ihaneti gerçekleştirendir. Kısacası O, yaşayan tarafımızdır. En güzel
anılarımız, en heyecanlı anlarımızdır...

Bir gün içimden gittin,
anladım. Nereye ve neden gittiğin değildi önemli olan...
Kiminle gittiğin,
hangi havayı soluduğun, hangi şehrin, hangi sokağında yürüdüğün
önemli
değildi. Sen içimden gitmiştin...
İçimde ne varsa bana ait, seninle
gitmişti.

Renklerim, ruhumdaki yaz, güneşim gitmişti.